تزریق مستقیم اکسیژن به داخل خون بدون نیاز به ریه
در حالت عادی، اکسیژن به وفور در دسترس سلول‌های بدن قرار می‌گیرد. با این حال، کووید-۱۹ و بسیاری دیگر از انواع بیماری‌ها می‌توانند به ریه‌ها آسیب بزنند و اکسیژن‌رسانی را به خطر بیندازند.
سلول‌هایی که بسیار فعال هستند نمی‌توانند کمبودهای تولید انرژی را که ناشی از کمبود اکسیژن است، تحمل کنند. هایپوکسمی که حتی تنها برای چند دقیقه طول بکشد، می‌تواند فرد را دچار آسیب عصبی مادام‌العمر کند و در صورت تداوم، اغلب کشنده است.
گروهی از محققان راهی را برای تزریق گاز اکسیژن به موش‌ها از طریق یک خط داخل وریدی، به عنوان جایگزین یا تکمیل‌کننده عملکرد ریه‌های آسیب دیده پیشنهاد داده‌اند. در این مقاله نشان داده شده است که با ترکیب گاز اکسیژن و محلول مایع از طریق نازل‌های متوالی، حباب‌هایی از اکسیژن ایجاد می‌شود که کوچک‌تر از یک گلبول قرمز هستند.
این حباب‌ها با یک «غشا» شبیه به غشای سلولی پوشانده شده‌اند و از ادغام آن‌ها با حباب‌های دیگر و تشکیل حباب‌های بزرگ‌تر، جلوگیری می‌کند و احتمال سمیت‌های مرتبط با سایر مواد را به حداقل می‌رساند.
نکته مهم این است که این دستگاه اجازه می‌دهد دوز اکسیژن و حجم مایع تجویز شده کنترل شود که هر دو پارامترهای حیاتی در مدیریت بیماران بدحال هستند.
سینا رضایی بروجنی